سلامت رواني

تمام وسايل توي كيفم رو در ميارم و دوباره دست ميكشم ته كيفم . نيست.گوشيمو جا گذاشتم.خيلي وقته كه ساعت نميبندم.سرمو كج ميكنم به اميد اينكه تاكسي ساعت داشته باشه ولي نميتونم جايي كه ساعت بايد باشه رو ببينم. به خانم بغل دستي نگاه ميكنم به مچ دست هاي گره كردش، ميخوام بپرسم كه راديو 7:30 رو اعلام ميكنه و بعد ميشنوم كه اين هفته، هفته سلامت روان هست و از اين ميگه كه چرا ايراني ها از رفتن به روانپزشك و روان شناس فرارين و اينكه برآورد ميشه 15 تا 20% ايراني ها به بيماري رواني دچارند. به اون درصد فكر ميكنم كه بيشتر از اينهاست ، به خودم و به شماره هايي كه ته سررسيد يادداشت كردم. به اون جلسه مشاوره كذايي فكر ميكنم به فرم هايي كه تند تند پر ميكردم. به تكرار سوال فكر كردن به خودكشي، به سردرگمي ام در جواب به سوال كاهش نياز ج.ن.سي. به شكست گزينه افسردگي . به حال خودم و حال مشاور كه تمام سعيشو ميكرد كه به جاي مشاوره دادن اسمي براي حال من پيدا كنه. به تكرار شدن " آره آره حق با شماست" بعد از هر جمله ايي كه ميگفتم.

با اين درصد بالاي افسردگي،با اين همه اختلال هاي جورواجور رواني، با آدم هايي كه متوجه غير نرمال بودنشون نيستن يا اگر هستن از بيانش خجالت ميكشن، ميترسن و حتي ناديده ميگيرنش.باپزشكان و مشاوراني كه به سرهم آوردن ساعت مشاوره فكر ميكنن، هفته سلامت روان هم ميگذره انگار نه رواني آمده و نه رواني رفته.

------------------------------------------

الان زير پاي ما لرزيد،زير پاي شما چطور؟يعني زمين لرزه بود؟؟