تنها اميد شنبه هاي من خلاصي از كسلي و تنهايي جمعه است . با اينكه صبح شنبه بيدار شدن خيلي سخته تنها   اميد به گم كردن رخوت جمعه در شلوغي  صبح شنبه است  كه منو واميداره كه از خواب بيدار بشم و برم محل كارم. امروز روز سختي بود . چون اميدم نا اميد شد. امروز توي اتاق تنها بودم . هر كدام از هم اتاقي هام به دليلي غايب بودند و تمام كساني كه غالبا باهاشون سرو كار دارم به طرز نااميد كننده ايي از من كسل تر بودند. مثل اينكه توي آئينه خونه نشسته باشم. به هر طرف نگاه ميكردم انعكاس بي حوصلگي و كج خلقي من بود. تصوير لبخندي كه صبح با سلام و صبح خير بي جونم  بر لب يكي از همكارا خشكوندم هنوز جلوي چشامه. فكر ميكنم بي حالي و بدحالي ام رو خيلي بيشتر و قوي تر از خوشحالي ام ميتونم به بقيه انتقال بدم.

دارم جمع و جور ميكنم تا برم خونه تنها به اين اميد كه اين رخوت رو توي شلوغي خيابونها جا بگذارم و برم.